Het is weer even geleden dat ik nog eens in mijn digitale pen ben gekropen. Willen jullie de reden weten? Eigenlijk gewoon dezelfde waarom we de laatste maanden iets minder actief waren op sociale media, veel te druk en te weinig handen. Desondanks de drukte van alle veranderingen die er zitten aan te komen van onze nieuwbouw die start half september en de opbouw van het 2de filiaal in combinatie met de fusie van MTB servicepunt stond er ook nog een biketrip gepland naar Les Arcs. Kwam deze trip goed uit? Eigenlijk niet want er stonden nog een aantal webinars gepland afgelopen week voor de nieuwe Orbea modellen en ook nog de pre-orders die gedaan moesten worden. Maar toch spoorde Suzy mij aan om te vertrekken. “Het zal een goede generale repetitie zijn voor als je zelf in Houthalen de shop gaat open doen en wij het hier met zen 3en moeten doen”, toch een geweldige vrouw die ik heb hé? (maar niet zeggen dat ik dit gezegd heb?). Zo gezegd, zo gedaan. Zaterdagavond stond de Ford al geladen (wat een unicum is voor mij). Ook ff een dilemma van welke fiets ik ging meenemen maar uiteindelijk toch de Orbea Rallon meegenomen op eigen kracht naar boven dus. Nog een dikke knuffel en kus en ik kon onderweg naar trailmaster Wimpy en daarna Danny Hart nog gaan oppikken en whoppa : Welle weg. Na een paar stops en leuke verhalen zaten we al in het berglandschap. Elk jaar als ik naar de alpen trek wordt ik telkens toch ff stil. Ook dit jaar weer werd ik weer een beetje filosofisch op ons terras met een plaatselijk biertje van hoe klein en kwetsbaar we eigenlijk wel niet zijn tegenover het majestueuze mastodonten landschap van de bergen. Het stressvolle, hectische leven dat we leiden lijkt wel verdwenen als je hier op je terras ligt te genieten van je pintje. In ieder geval back on topic, of valt dit eigenlijk ook niet onder het topic?
Na een dikke roadtrip en slechte nachtrust (veel te harde bedden) ofwel nog niet moe genoeg maar toch hadden we alle 3 een slechte nachtrust achter de rug. Wimpy en Danny Hart gingen onze liftpassen al halen terwijl ik voor het scherm gekluisterd zat om naar de nieuwigheden te kijken die orbea ons komend jaar gaat voorschotelen. Zalig spannend elke keer, ik voel mij dan telkens als een kind in een speelgoedwinkel. Na deze aangename voorstelling is het tijd om ons om te kleden en te gaan verkennen. We beginnen met het bikepark waarop we vanop ons terras uitzicht hebben. Al hadden we de avond voordien toen we naar ons appartement reden links en rechts ook al verschillende trails gezien. Die moesten we toch zeker en vast nog gevonden en gereden hebben, trailmonkeys 4 life. Ik zelf werd direct al met mijn voeten op de grond gezet. Hier moet ik er nog ff voor terug inkomen om op de alpengrond te rijden. Danny en Wimpy voelde het allemaal wel al was het bij iedereen wel ergens anders: vingers, handen, onderamen, kuiten het gaat terug werkendag zijn deze week. Zoals eerder in dit verhaal al gezegd was Wimpy echt wel de Trailmaster van dienst, niet normaal hoe hij al in de flow zat. Zalig om hem te zien biken, Danny en ik probeerde tevergeefs zijn wiel te houden op “le huit”. Wat een zalige trail was dit, zeker voor een bikeparktrail. Smalle ridgeline, jumps, drops, kombochten, steile stukken met stenen en wortels alles zat er hier in. En als kers op de taart onderaan uitkomen aan het trammetje waar we nog een gezellig cafétje hebben dat uitgebaat wordt door een supertoffe Antwerpenaar Christophe die 12jaar geleden belgie achter hem liet. Goed om ‘s middags te lunchen en ’s avonds af te sluiten met een karmeliet. Nu als je enduro rijder bent is bikeparken ook wel leuk maar het is toch niet hetzelfde als de natuurlijke trails en hindernissen die je in de vrije natuur tegenkomt. Na op dinsdag thuis te komen van een kale reis (op het bikeplannetje stond een trail van 23km de route 66), wij waren zo euforisch om deze te rijden alleen hadden we het niet gelezen wat er bij stond (ideale route om met het gezin te rijden en te genieten van het panorama). Wij zeiden met zen 3en enkel “die doe ik” en weg waren we voor een 23km durende sjotterweg die ze op de koop toe nog voor een groot deel hadden geasfalteerd. Whoppa toch nog maar afsluiten met de “8” en daarna bij Christophe op terras (dit ging zowieso een dagelijkse routine worden).
Woensdag gingen we na onderzoek op youtube en trailforks op zoek naar de “hidden trails”. (Al moet ik toegeven dat het vooral de verdiensten zijn van Wimpy en Danny doordat ik toch nog tijdens de trip nog redelijk wat aan het werken was). Na een aantal tips van Christophe en trailforks was het na een paar doodlopende sporen toch jackpot. Dikke trails gevonden steil, wortels korte switchbacks alles waar ik zelf natte dromen van krijg. Alleen zei mij hoofd “nee jonge da gaan we vandaag niet doen” waardoor het 2 keer bijna goed mis ging. Daarom besliste ik smiddags om een halve rustdag te nemen terwijl Danny en Wimpy verder op onderzoek gingen. Een onderzoek dat ook serieus opleverde zo bleek donderdag. Mijn rustdag had ook opgeleverd want kwam zelf tot een redelijk goede flow. De dikke enduro lijnen die ze hadden gevonden waren zo ZALIG!!! Dikke wortel lijnen die naar beneden slingerde met de bergen op de voorgrond, vuistjes en brede smiles. Weer sloten we af bij Christophe waar nu ook de gids van trailaddiction naast ons zat met Manoni Canoni en Sander Kan, een nederlands koppel dat door hen gegids waren. Als snel kwamen we aan de praat door de grootte van de karmelieten (wij kregen de grote versie terwijl de heinikenlovers de kleintjes kregen). Wat volgde in een gezellige endurotalk met een inschrijving voor “enduro2” eind augustus nadat we een filmpje stuurde naar Suzy voor de toestemming om mee te doen. ?
Vrijdag kon ik niet mee biken met de boys doordat ik de preorder moest doen voor orbea welke heel frustrerend werkte doordat het systeem constant crashte. Uiteindelijk kon ik rond de 4en de monkeys vergezellen op een aantal trails die ze nog hadden gevonden. De double header bleek dus genoemd te zijn naar een steen waar je volgens de trailmaster 2 keer met je hoofd op knotst. Maar zo een zalige trail, weer met dezelfde ingredienten als ervoor maar dan met echt leuke en haarscherpe switchbacks. Ideaal om de stress er wat af te krijgen al denk ik dikwijls bij mezelf van “jonghue blijft gdv van die remmen af”, maar als je concentratie niet is wat het moet zijn kan je beter rustiger en gecontroleerder rijden toch zeker in het buitenland. Hieraan merk ik wel van mezelf dat ik wat ouder aan het worden ben of meer “verstand” gekregen heb om toch een versnelling lager te zetten ten opzichte van vroeger. Danny Hart en Bloody Balls Wimpy die we vanaf nu de Trailmaster noemen konden altijd wel ff rusten tot ik er was. Maar had er zeker megaveel fun in. Daarom werd dit ook de trail waar we onze biketrip mee afsloten zonder kleerscheuren.
Op weg naar onze laatste trail kwamen we nog langs een andere trail met echt een serieuze drop waar bij menige bikers de detoxerende berglucht een verrassing in de broek zou achterlaten. Niet normaal wat je hier allemaal vind, hier zouden we ons nog een paar weken kunnen ammuseren. Maar toch kozen we er voor om de week af te sluiten met hetgene wat we kende en doken met zen 3 weer de double header in. Zalig afsluiten zonder kleerscheuren deze week, daar gaan we voor. Weer volgden die vuistjes en op naar de “charlies factory” voor de aprés bike. Hier werden we door onze gezellige antwerpse cafébaas getrakteerd op een extra karmelietje wat altijd voor de nodige ambiance zorgde afgelopen week.
Om de week samen te vatten zoals “Tiny Tim” het zou zeggen : “it was a Maffis bikeparty where my Uncle Barry would shit himself on those Maffis hidden trails, that’s how good it was”. Thanks tot he G-bikes crew Brent, Caroline en Bjorn en vooral ook aan mijn Superwoman Suzy om mij dit telkens te gunnen. Big thanks to my boys Danny en Wim waar ik mijn excuses nog moet aanbieden voor mijn detoxlucht en de regelmatige stops om als backoffice te dienen voor onze crew via messenger of de foon.
Relaxed and on my home for a new and busy season.